Sonata dla Motyla
Magdalena Kubasiewicz
Wydawnictwo: Replika
Ilość stron: 320
Ocena: 5-/6
~~ * ~~
Anna czy Julia?
Którą z nich główna bohaterka czuje się bardziej?
Kiedy po dłuższym czasie nieobecności przybywa do Bluszczowego Dworku, domu, w którym się wychowała, chce być Anną. Tą, którą stała się w Warszawie − niezależną, przebojową, z charakterem, radosną. Uważa, że Julia, jak w przeszłości nazywała ją rodzina zastępcza, była zakompleksiona, nieśmiała i niepewna siebie. Winą za to obarcza swoje przybrane rodzeństwo, zwłaszcza Kamila, któremu nigdy nie wyjaśniła, dlaczego pewnego dnia uciekła bez słowa z ich wspólnego domu. Gdy go znów spotyka, przestaje być pewna, czy pozbyła się „Julii” na zawsze. Kiedy do Bluszczowego Dworku przybywają wszyscy członkowie tej patchworkowej rodziny, zaniepokojeni stanem zdrowia ukochanej matki Elżbiety, wraz z nimi powracają liczne wspomnienia, zarówno te dobre, jak i złe, których Anna-Julia nie umie wyrzucić ze swej pamięci...
Czy na wsi, daleko od stolicy, bez komputera i szalonych znajomych, odkryje swoje prawdziwe „ja”, czy wręcz przeciwnie – poczuje jeszcze większy zamęt w głowie? Kim tak naprawdę chce być? Pobyt w Bluszczowym Dworku z pewnością zweryfikuje wiele jej dotychczasowych poglądów – na ludzi, na życie, na miłość i przyjaźń. I już nigdy nie będzie takie samo…
Magdalena Kubasiewicz– urodzona w listopadzie 1990 roku. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, obecnie mieszkająca w Krakowie. Uwielbia literaturę, zwłaszcza fantastyczną. Pisze od dawna, choć z różnym skutkiem. Publikowała w ,,Science Fiction, Fantasy i Horror’’. Zadebiutowała w 2015 roku powieścią Urban fantasy zatytułowaną „Spalić wiedźmę”.
,,Sonata dla Motyla’’ to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Czy uważam je za udane? Tak, chociaż mam kilka drobnych uwag czy też spostrzeżeń. Ale o tym za chwilę. Najpierw skupmy się na zaletach. Pierwsze co rzuca się w oczy, to piękna, klimatyczna okładka. Wręcz nie można oderwać od niej wzroku. Również fabuła brzmi ciekawie. Poznajemy Anię vel Julię – studentkę psychologii, która w wyniku pewnych okoliczności, opuściła rodzinny dom i rozpoczęła nowy etap w swoim życiu. Tymczasem niespodziewanie pogarsza się stan zdrowia jej przybranej matki, Elżbiety. Do Bluszczowego Dworku przybywają wszyscy członkowie rodziny. Wkrótce Anna-Julia przekonuje się, że przeszłości nie da się tak łatwo zostawić za sobą…
To ciepła, momentami przejmująca historia powieść obyczajowa o przełamywaniu własnych lęków, pokonywaniu niechęci do osób budzących rezerwę, naprawianiu stosunków rodzinnych i wspieraniu się nawzajem wobec niespodzianek losu. Wywołuje wiele emocji, skłania do innego spojrzenia zarówno na świat, jak i na siebie samego, a także zmusza do zadawania trudnych pytań o sens własnej egzystencji wpisanej w wielość różnych faktów i zdarzeń.
Z ogromnym zainteresowaniem śledziłam perypetie Anny-Julii. Nurtowało mnie pytanie, z jakiego powodu zerwała niemal wszystkie kontakty z najbliższymi? Gdy wreszcie dostałam odpowiedź, poczułam… rozczarowanie. Spodziewałam się bardziej wstrząsających wyznań. W dodatku ten wątek został potraktowany bardzo po macoszemu. Poznajemy przyczynę, lecz cała istota tego problemu zostaje zepchnięta na boczny tor. Szkoda, bowiem można było z tego wyciągnąć jakąś naukę.
Ciekawym zabiegiem jest wprowadzenie narracji trzecioosobowej, prowadzonej z perspektywy kilku postaci: Anny-Julii, Kariny i (okazjonalnie) Elżbiety oraz Kaśki. Dzięki temu mamy szerszy ogląd rzeczywistości, jak również możemy lepiej wniknąć w psychikę danej osoby i zrozumieć motywy jej działania. Aczkolwiek mam małe ''ale''. Skoro autorka pokusiła się na przedstawienie kilku punktów widzenia, to powinna wziąć też po uwagę pozostałe (nie mniej ważne) postacie. Mam tu na myśli zwłaszcza Kamila – przyszywanego brata Motylskiej. Aż się prosi, żeby odkryć, co mu siedzi w głowie.
Oprócz wyżej wspomnianych bohaterów pojawia się także Michał, Emil, Jowita Marek oraz bliźniaczki: Asia i Jula. Każde z nich posiada całkiem wyrazisty i indywidualny charakter, a ich relacje psychologicznie zostały wiarygodnie ukazane. Jednakże odczuwam niedosyt z powodu braku poświęcenia większej uwagi Michałowi, który ma co nieco na sumieniu i Kamilowi, który jest bardzo złożoną osobowością. Podoba mi się natomiast ukazanie wzajemnej awersji pomiędzy Anną a Kariną. Ten konflikt daje dużo do myślenia. Pokazuje, że nie należy nikogo sądzić po pozorach, bo często bywają złudne. Przypinamy metkę, ulegamy stereotypowemu szufladkowaniu, tymczasem nie wszystko jest tym, czym się wydaje.
Książka nie spełniła wszystkich moich oczekiwań, mimo to nie żałuję czasu nad nią spędzonego. Nie nudziłam się ani przez chwilę. Autorka urzeka lekkością pióra, plastycznością opisów i znakomicie oddaje realia naszej codzienności. Również umiejętnie stopniuje napięcie, wprowadza nieoczekiwane zwroty akcji i utrzymuje w zainteresowaniu do samego końca.Ubolewam jedynie nad brakiem wątku miłosnego. Coś zaczęło iskrzyć, ale zgasło. Zabrakło także rozwiązania niektórych wątków. Lecz otwarte zakończenie sugeruje ciąg dalszy. Toteż mam nadzieję, że będzie kontynuacja, która wyjaśni poszczególne kwestie i odpowiednio zakończy całą historię.
Krótko mówiąc – powieść tę mogę śmiało polecić wszystkim miłośnikom tzw. literatury kobiecej oraz każdemu, kto szuka interesującej historii, przepojonej chwilami smutku, radości, zwątpienia i nadziei. Ta książka subtelnie podkreśla niezwykłą rolę przyjaźni w życiu każdego człowieka, a także na swój sposób zachęca do wzajemnej otwartości, tolerancji i empatii. Z całą pewnością pozycja warta uwagi.