Obudź się, Kopciuszku
Natalia Sońska
Liczba stron: 320
Data wydania: 9 listopada 2016 r.
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Ocena: 6/6
Patronat medialny:
LITERACKI ŚWIAT CYRYSI
~~ * ~~
Alicja jest samotną, młodą lekarką, która całkowicie poświęca się swojej pracy. Zamknięta w sobie i wycofana stroni od towarzystwa ludzi. I chociaż z pozoru wydaje się twarda i nieprzystępna, tak naprawdę skrycie marzy o miłości.
Jej życie zmienia się, gdy przyjaciele Alicji zabierają ją do Zakopanego. Tam, podczas sylwestrowej nocy, poznaje jego – przystojnego ratownika TOPR. Ku jej zaskoczeniu w towarzystwie Michała czuje się nad wyraz dobrze. Jej myśli przestają obsesyjnie krążyć wokół pracy, a zaczynają skupiać się na mężczyźnie, który staje się kimś więcej niż zwykłym znajomym.
Czy Alicja obudzi się ze snu i zawalczy o miłość?
Natalia Sońska – pełna życia, przepełniona dobrą energią i wciąż szukająca inspiracji młoda kobieta, dla której każdy dzień jest nowym odkryciem, a każda przygoda cennym doświadczeniem. Życie postrzega jako pasmo wzlotów i upadków, jednak jako realistka, trzeźwo patrzy na każdy z nich. Mimo że twardo stąpa po ziemi, lubi bujać w obłokach, marząc o niebieskich migdałach. Sukcesy przyjmuje z radością, nie dając się ponieść dumie, zaś porażki rozważa z pokorą, wyciągając z nich nauczkę na przyszłość. Studentka, dla której pisanie jest pasją i przyjemnością. Na swoim koncie literackim ma już trzy powieści: ,,Garść pierników, szczypta miłości’’, ,,Mniej złości, więcej miłości’’ oraz ‘’Obudź się, Kopciuszku’’.
Uwielbiam. Kocham. Ubóstwiam. Tak w trzech słowach mogłabym podsumować tę książkę. Tyle emocji, tyle wzruszeń. Jeszcze nie mogę się otrząsnąć. Moim zdaniem Pani Natalia jest jedną z najbardziej obiecujących pisarek młodego pokolenia. Zachwyca stylem, wzrusza prostotąprzekazu, daje nadzieję na lepsze jutro oraz uczy dostrzegać to, co w życiu jest najważniejsze. To właśnie czyni jej twórczość zarówno wartościową, jak i przyjemną.
Mam słabość do historii opartych na motywie Kopciuszka, toteż fabuła niesamowicie mnie wciągnęła i zwyczajnie skradła moje serce. Poznajemy trzydziestokilkuletnią doktor Alicję Zakrzewską, dla której nic poza pracą tak naprawdę się dla niej nie liczy. Jedynie od czasu do czasu, w przymusowych przerwach pomiędzy dyżurami, spotyka się z grupką przyjaciół poznanych jeszcze w liceum. Tymczasem zbliża się sylwester. Alicja ugina się pod presją najbliższych znajomych i zgadza się na imprezę w górach, w centrum huczącego Zakopanego. Nadchodzi przełomowa noc. Dziewczyna poznaje Michała Janika - przystojnego ratownika TOPR. Jednak wraz z wybiciem północy, przychodzi otrzeźwienie i ucieka. Czy to koniec epizodycznej przygody? A może dopiero początek?
Unoszę się trzy metry nad ziemią – taka jestem szczęśliwa. Autorka otuliła moje serce wewnętrznym ciepłem słodko-romantycznej historii nasiąkniętej magiczną aurą świąt. Aż zapragnęłam choć na chwilę przenieść się do świata bohaterów i wspólnie z nimi przeżywać wszelkie trudy, troski, zmartwienia i radości. Po prostu coś niesamowitego, nie da się opisać słowami – to trzeba poczuć samemu.
Największą zaletą książki jest doskonała kreacja główniej postaci. Nakreślona tak naturalnie i wyraziście jakby istniała naprawdę. Poczułam do niej ogromną sympatię i przeżywałam jej rozterki jak swoje własne. Na początku byłam nieco zdziwiona, dlaczego nieustannie ucieka w pracę i wręcz alergicznie reaguje na pytania dotyczące swojej przeszłości. Jednak kiedy poznałam przyczynę takiego stanu rzeczy, przyszło zrozumienie, współczucie i złość. Na szczęście dziewczyna ma wokół siebie troskliwych i opiekuńczych przyjaciół, na których zawsze może liczyć. Chce się rzec – przyjaźń to piękna sprawa.
Dużym plusem jest także wątek miłosny. Nie trąci żadnym naciąganym melodramatyzmem, lecz urzeka unikatową głębią. Kiedy w życiu Alicji pojawia się Michał, dziewczyna promienieje, rozkwita i tryska energią.
,,Do tej pory moje życie wyglądało jak początek baśni, nawet nie jednej. Wegetowanie jak we śnie, czy raczej koszmarze, niczym Śpiąca Królewna na próżno czekająca na pocałunek księcia, który ma przynieść lepsze jutro. Jak Kopciuszek, który poza monotonną codzienną pracą, nie miał żadnej innej przyjemności. Nawet mam macochę i przyrodnią siostrę, o czym już ci zresztą wspominałam. Moje życie to istna bajka…’’
Niestetysą pewne komplikacje, które stoją na przeszkodzie ich związkowi. Czy mimo to uda im się być razem? Ten wątek dał mi wiele do myślenia. Nie zawsze jest tak jakbyśmy tego chcieli, nie zawsze wszystko układa się po naszej myśli. Często mamy pod górkę... i to bardzo stromą. Mimo to czasem warto coś stracić czy poświęcić, nawet coś bardzo cennego, żeby zyskać znacznie więcej.
,,Zza najcięższych chmur również można dostrzec słońce, a nawet jeśli towarzyszy mu rzęsisty deszcz, zawsze pozostaje barwna, pocieszająca tęcza. Trzeba tylko chcieć ją zauważyć.’’
Nie sposób nie wspomnieć o pięknym, barwnym i kwiecistym języku, jakim posługuje się autorka. Sprawnie konstruuje dialogi, tak samo jak realistyczne tworzy reakcje i emocje bohaterów. W dodatku oczarowuje plastycznością opisów przyrody i znakomicie oddaje jej piękno. Oczyma wyobraźni widziałam tatrzańskie panoramy, słyszałam dźwięki skocznej, podhalańskiej melodii oraz czułam zapach rześkiego, górskiego powietrza. Och, chciałabym tam być! Mam nadzieję, kiedyś uda mi się zrealizować to pragnienie.
Podsumowując:
Wyjątkowa historia, rozgrzewająca niczym herbata z prądem. Niesie z sobą mądre przesłanie, pozwala otworzyć się na ludzi, poznać nowy wymiar szczęścia, jak również skłania do refleksji nad tym, co naprawdę ważne i ponadczasowe. TAKIEJ książki nie wolno przeoczyć. Polecam każdemu bez wyjątku.