Odezwij się
Magdalena Zimniak
Wydawnictwo: Prozami
Data wydania: 4 kwietnia 2017
Ilość stron: 368
Ocena: 5+/6
Magdalena Zimniak
Wydawnictwo: Prozami
Data wydania: 4 kwietnia 2017
Ilość stron: 368
Ocena: 5+/6
Opis wydawcy:
Zaginięcie dwójki dzieci spada na z pozoru idealne małżeństwo Mielczarków jak grom z jasnego nieba. Ucieczka? Rodzice są pewni, że porwanie. Policja natomiast sugeruje, że Ada, od lat zmagająca się z nerwicą natręctw, mogła zrealizować „fantazje” i skrzywdzić brata.
Magdalena Zimniak - autorka thrillerów psychologiczno-obyczajowych, laureatka Nagrody Czytelniczek ,,Pióro'' przyznawanej podczas Festiwalu Literatury Kobiecej ,,Pióro i Pazur''. Nominowana do Srebrnego Kałamarza i nagrodzona przez jury w konkursie Najlepsza Książka na Jesień na portalu literackim granice.pl. Jest również laureatką konkursu na opowiadanie kryminalne ogłoszonego przez agencję literacką Pal Twins i Związek Literatów Polskich (opowiadanie „Zapach róż”) oraz laureatką konkursu wydawnictwa Replika na opowiadanie erotyczne (opowiadanie „Wstydliwy Sekret”). Z wykształcenia anglistka, w życiu prywatnym mężatka i mama dwóch ślicznych córek. W swoim dorobku literackim posiada: ,,Szlak”, „Willa”, „Pokój Marty”, "Jezioro cierni", "Białe róże dla Matyldy" oraz kilkanaście opowiadań.
Pani Magdalena Zimniak znana jest z tego, że nie boi się poruszać niewygodnych tematów, dociekliwie bada każdy szczegół, potrafi dotknąć do żywego, utknąć w naszej głowie i z wyczuciem grać na naszych emocjach. Nie inaczej jest tym razem. ''Odezwij się'' poraża już od pierwszych stron, a im dalej, tym atmosfera robi się robi się bardziej gęsta i mroczna. Serce bije jak oszalałe, a rozum próbuje ogarnąć wstrząsającą rzeczywistość, która może przydarzyć się każdemu.
Fabuła na pierwszy rzut oka wydaje się niezbyt skomplikowana, wręcz oczywista. Ale to tylko zasłona dymna, gdyż sedno sprawy tkwi znacznie głębiej, niż by się mogło wydawać. Pewnego dnia małoletnie rodzeństwo wychodzi na spacer i nie wraca do domu. Wystraszeni rodzice są przekonani, że ktoś uprowadził ich dzieci. Tymczasem śledczy, po zapoznaniu się z pamiętnikiem dziewczynki tworzą zupełnie inną, o wiele bardziej drastyczną hipotezę. Co tak naprawdę stało się z dziećmi? Czy ta historia będzie miała swój szczęśliwy finał?
Brak mi słów. Czegoś takiego zupełnie się nie spodziewałam. Już sam prolog niesie z sobą potężny ładunek uczuć i refleksji. Trzynastoletnia Ada cierpiąca na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (ZOK) – bezskutecznie próbuje odsunąć od siebie natrętnie powracające myśli:
,,Widzę siebie z Rafałkiem. Jesteśmy w górach. Może to Tatry, ale wyglądają jak z koszmarnego snu. Opuszczone i złe. To nie góry są złe. Chwytam Rafałka i walę jego głową w skały. Krew, tyle krwi i gruchot roztrzaskanych kości. To dzieje się cały czas. Nie wytrzymam.''
Nikt nie ma pojęcia o jej uciążliwej przypadłości. Dziewczynka szuka pocieszenia i ukojenia w modlitwie, dobrych uczynkach i w pisaniu pamiętnika. Niestety ciężko wydostać się z ciemnej otchłani, która coraz mocniej oplata chory umysł… Autorka bardzo obrazowo przybliża nas do problematyki dotyczącej nerwicy natręctw. Nie obawiajcie się jednak filozoficznych wywodów, bo tutaj tego nie uświadczycie. Wszystko zostało ukazane w sposób szczery i bezpretensjonalny, żeby jak najwłaściwiej i najprościej oddać istotę tej choroby. Przyznam, że niektóre fakty mnie zaskoczyły. Dotychczas byłam przekonana, że ZOK wiąże się jedynie z obsesyjnym lękiem przez brudem, nieczystością, bakteriami, czyli kompulsjami mycia swojego ciała bądź danych przedmiotów. Nie wiedziałam jednak, że osoby cierpiące na to schorzenie mają również pewne irracjonalne myśli i wyobrażenia związane np. z przemocą, religią lub seksualnością. Coś strasznego!
Największe emocje wzbudzają rodzice zaginionych dzieci. Wiarygodnie przedstawiono ich wewnętrzne przeżycia, doznania, emocje. Krzyk rozpaczy przeplata się z histerią, nadzieja miesza się z powątpiewaniem, a bezsilność popycha do desperackich czynów. To wszystko sprawia, że małżonkowie doprowadzeni do granic wytrzymałości psychicznej nie potrafią wspólnie stawić czoła tragedii, jaka ich dotknęła. Czy przyjdzie opamiętanie? Ten wątek uderza swoim realizmem przedstawienia sytuacji. W obliczu nieszczęścia każdy człowiek reaguje inaczej. Jedni nawzajem podnoszą się na duchu, inni obarczają winą drugą stronę, rozkręcając w ten sposób koło nienawiści - a jeszcze inni szukają ukojenia w pracy bądź ramionach innej osoby. Ze ściśniętym sercem obserwowałam powolny rozpad związku Mielczarków. Po prostu w pewnym momencie to wszystko ich przerosło. Czy pokonają kryzys i będą znów szczęśliwą rodziną? Tego musicie dowiedzieć się sami.
Warto także zwrócić uwagę na ciekawie zawiązaną, trzymającą w napięciu intrygę. Początkowo błądzimy po omacku, snując różne domysły. Jednak dość szybko wychodzi na jaw, że wszelkie nasze podejrzenia prowadziły w ślepą uliczkę, albowiem autorka wychodzi na przeciw czytelniczym oczekiwaniom i wykłada wszystkie karty na stół. Na szczęście zdobyta wiedza w niczym nie umniejsza przyjemności płynącej ze śledzenia przebiegu rozwoju akcji. A nawet wręcz przeciwnie – dodaje jeszcze większej grozy.
Bardzo cenię sobie styl pisania pani Magdaleny Zimniak. Jest taki prawdziwy, dosadny, a zarazem niezwykle lekki i plastyczny. Z łatwością można wyobrazić sobie daną scenę czy konkretną postać, wręcz wszystko żyje i funkcjonuje w naszej wyobraźni. Ciekawym zabiegiem jest wplecenie do wielotorowej narracji wpisów z pamiętnika Ady, dzięki czemu poznajemy historię z różnej perspektywy, jednocześnie mamy lepszy wgląd w wgląd w rozedrgany umysł chorej dziewczynki. Ogólnie rzecz biorąc, każdy z bohaterów posiada interesujący, pogłębiony psychologicznie portret, który hipnotyzuje przenikliwym spojrzeniem na ludzkie słabości. Także tempo wydarzeń jest bez zarzutu. Choć brak spektakularnych zwrotów, to jednak cały czas coś się dzieje. Podoba mi się również tytuł książki. Idealnie oddaje charakter treści. Generalnie wszystko zostało umiejętnie przemyślane, dopracowane i zapięte na ostatni guzik. Widać, że autorka nie spoczęła na laurach i naprawdę przykłada się do tego, co robi. Oby tak dalej!
Podsumowując:
''Odezwij się'' to zręcznie skonstruowany, niepokojący thriller psychologiczny, którego nie sposób wyrzucić z pamięci. Bezlitośnie odsłania ułomności ludzkiej natury, moc manipulacji oraz siłę chorej miłości, udowadniając tym samym, że pozory potrafią mylić. Dlatego warto mieć się na baczności, bo nigdy nie wiadomo, czy to, co widzimy jest przyjaznym darem od losu czy perfidnią pułapką. Polecam. Satysfakcja gwarantowana.
