Moi Drodzy,
28.09 swoją premierę miała zupełnie nowa – wzruszająca, odważna i magiczna – powieść Katarzyny Michalak! Już niebawem podzielę się z Wami swoją opinią, a tymczasem zapraszam do przeczytania fragmentu książki.
Może myślisz, droga papierowa przyjaciółko, że moje „boję się” to histeria, fanaberie, czy co tam Liwia wymyśli. Ach: lenistwo, zapomniałabym o lenistwie! Powiedz to ludziom, którzy mają arachnofobię. Zaproponuj komuś, kto panicznie boi się pająków, by wziął do ręki wielką włochatą tarantulę. Albo komuś, kto nawet patrzeć nie może na rekiny, by wskoczył do oceanu i popływał z żarłaczami. A kogoś z lękiem wysokości postaw na szczycie strażackiej drabiny i każ mu przejść po wąskiej kładce do okna wieżowca…
Że wyjście na dwór nie jest tak niebezpieczne jak spotkanie z żarłaczem? Wierz mi, dla mnie jest. Nie wiem, jak to nazwać: parę razy przed Tunezją byłam przerażona, ale potrafiłam sobie ze strachem poradzić, opanować się, wytłumaczyć sobie, że to tylko pusty strych, na którym na pewno nie ma duchów. Tak, tak, kiedyś strzeliło do głowy moim kumpelom i mnie, żeby wywoływać duchy na starym zapuszczonym strychu. Potem przez dłuuugi czas omijałam ten dom szerokim łukiem. Ale to był tylko strach.
Natomiast tego, co czułam, gdy po półrocznym domowym leczeniu mojego PTSD, fobii, depresji i czego tylko chcesz próbowałam wyjść na dwór, do ludzi… nie dało się opisać słowami. Strach był dosłownie paraliżujący. Stałam na klatce schodowej i nie mogłam ruszyć ręką ani nogą. Nawet specjalnie się nie trzęsłam z przerażenia. Zdrętwiałam. Nie mogłam nabrać powietrza, krtań zacisnęła się tak, że walczyłam o oddech. Serce po prostu oszalało, nigdy w życiu nie bałam się tak strasznie. Chyba nawet wtedy nie byłam aż tak przerażona, gdy bandzior wycelował do mnie z karabinu. Tak. W tamtej chwili po prostu się bałam. Strasznie, potwornie, ale potrafiłam wyszeptać parę słów, które uratowały mi życie. Jednak gdy pół roku później próbowałam przełamać lęk przed ludźmi, strach mnie pokonał.
 |
| Fot. Getty Images/iStockphoto |
Postałam tak długo albo krótko – nie pamiętam – po czym następne, co zakonotowałam, to bieganina mamy i taty dookoła mojego łóżka. Ponoć zbladłam, jakby odpłynęła ze mnie cała krew, i straciłam przytomność.
Jednak nie to był koniec. Rodzice prosili i błagali, bym walczyła o powrót do normalnego życia, a ja przecież zrobiłabym dla nich wszystko. Naprawdę wszystko! Więc próbowałam. Co parę miesięcy, za namową terapeutów, znów robiłam ten krok, jeden, za próg naszego domu. I za każdym razem kończyło się tak samo: przerażenie odbierające oddech, serce niemal wyskakujące z piersi, a potem utrata przytomności. Potworny strach rodziców o mnie. Ich łzy i moje łzy.
Darowaliśmy sobie po kilkunastu takich jazdach, ale życie ma dla mnie, jak widać, następną katorgę... Liwia zamierza mnie wyeksmitować z domu. Jak? Nie mam pojęcia. Wyniesie nieprzytomną przed blok i niech się nade mną lituje zbłąkany wędrowiec? Ona by mogła. Niech myśli. Niech kombinuje. Była przy trzech próbach „leczenia” mnie z fobii. Niech już dziś rezerwuje miejsce w karetce. Albo w kostnicy. Prawdę mówiąc, wszystko mi jedno. Jestem zmęczona…
Skusicie się?