Duchowa banicja

Samotność ma twoje imię
Monika Oleksa

Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Ilość stron: 424
Data premiery: 29.09.14r.
Ocena: 5/6








''Czasami nosimy w sobie taką miłość, która zdarza się tylko raz. (…) Wtedy to jedno imię przesłania nam wszystko inne i nic nie jest w stanie przynieść ukojenia. Żyjemy tęsknotą i nie dostrzegamy tego, że życie naprawdę potrafi być fantastyczne i pełne niespodzianek''.

Ewa jest samotną kobietą po czterdziestce. Od kilkunastu lat nieszczęśliwie zakochana w Mateuszu nie potrafi o nim zapomnieć. Nigdy nie ułożyła sobie życia osobistego, nigdy nie dała szansy żadnemu mężczyźnie. Jej cały świat to praca, kotka Tosia i babcia Hania. Pewnego dnia na jej drodze staje Andrzej, przystojny, pewny siebie współpracownik. Mimo początkowej, wzajemnej antypatii nawiązują ze sobą cieplejsze relacje. Tymczasem niespodziewanie pojawia się wielka miłość sprzed lat. Odżywają wspomnienia. W sercu i w głowie Ewy biją się różne myśli i uczucia. Niestety Mateusz ma rodzinę, którą bardzo kocha. Jak w takiej sytuacji zachowa się nasza bohaterka? Czy przestanie gonić za marzeniami i nauczy się cieszyć tym, co ma?

Monika A. Oleksa urodziła się w 1972 roku w Lublinie. Jej największą pasją jest pisanie. Inspiracją dla twórczości literackiej stały się ukochane przez nią Dąbki i urokliwy Nałęczów. Debiutowała 2002 roku zbiorem opowiadań ''Uśmiech Mima''. W 2011 roku, nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka , ukazała się jej pierwsza powieść ''Miłość w kasztanie zaklęta'', zaś rok później na światło dzienne wyszła ''Ciemna strona miłości''.

Brak mi słów, żeby wyrazić mój zachwyt nad tą książką. Niech was nie zmyli pozornie zwyczajna fabuła, która tak naprawdę kryje w sobie ogromne pokłady skrywanych emocji i wiele istotnych wartości.

Samotność to coraz bardziej popularne zjawisko, które dotyka nie tylko osoby starsze, owdowiałe czy porzucone, ale także ludzi młodych. ''Bywa jednak i tak, że to my same pielęgnujemy w sobie tęsknotę za niespełnieniem, nie dając zupełnie szansy temu, co czeka za drzwiami''. Podobnie było w przypadku Ewy. To zaradna, ambitna i mądra kobieta, wie czego chce od życia, i nie marnuje go na mało istotne drobiazgi. Jednakże wszelkie sukcesy i osiągnięcia przestają ją raptem cieszyć, bo nie ma ich z kim dzielić. Pustka w domu staje się nieznośna, a świat z każdym rokiem traci barwy i szarzeje. Autorka w mądry sposób uświadamia, że czasami warto przestać gonić za czymś, czego po prostu nie ma, by w końcu zacząć żyć, ze świadomością, że inny człowiek ma również coś nam do zaoferowania.

Monika Oleksa bardzo solidnie przyłożyła się do napisania wspaniałej historii, i dokładnie ją rozplanowała. Oprócz uczuciowych zawirowań Ewy, umiejscowiła też koleje losów wielu innych postaci m.in. Hanny, Andrzeja, Janiny, Rafała, Danusi, Róży etc. Wszyscy różnią się od siebie wiekiem, wyglądem, stylem bycia, statusem społecznym. Mimo to mają ze sobą coś wspólnego. Każdego z nich dotyka samotność. Losy tych bohaterów bardzo mnie poruszyły i skłoniły do wielu refleksji. W dzisiejszych czasach ludzie za dużą uwagę poświęcają swojej karierze, zarabianiu pieniędzy a za mało dbają o swoją rodzinę, szczególnie pobieżnie skupiają się na osobach starszych. A przecież oni nie oczekują zbyt wiele, jedynie naszej obecności i zwyczajnej rozmowy, która wypełni pustkę szarych dni. Trzeba pamiętać, że samotność jest pojęciem wieloznacznym. Równie dobrze może zamieszkać w relacji dwojga kochających się ludzi, którzy zmęczeni codziennością, rutyną, powtarzalnością zamiast wszechobecnej niegdyś czułości zaczynają gubić wzajemne zrozumienie i harmonię. Ten aspekt ewidentnie pokazuje, że związek jest jak ogród, należy go pielęgnować i odżywiać– sam o siebie nie zadba i uschnie.

Jestem oczarowana przecudownym stylem pisarki. Mimo trudnej tematyki cechuje ją lekkość pióra, znakomita elokwencja, refleksyjna głębia myśli, trafność ocen, porażająca precyzja wywodu, a zarazem niebywały kunszt przekazu. W sposób malowniczy i ciekawy potrafi pisać o zwykłych ludziach i ich skomplikowanych perypetiach. Akcja płynie spokojnie, leniwie niczym woda w wiosennym strumyku, ale w żaden sposób nie nuży. Bohaterowie tworzą prawdziwych ludzi z krwi i kości, można w nich znaleźć samego siebie, własne lęki, niepowodzenia, a także radości. Na końcu powieści znajdziemy przepisy na ciasta pieczone przez poszczególne bohaterki. Jakże wspaniały dodatek do całości.

To Niebanalna, Niezwykła, Niepowtarzalna powieść o wielowymiarowej samotności, tęsknotach, różnych rodzajach miłości, dokonywaniu trudnych wyborów i ich konsekwencjach. Nie sposób oddać całego jej bogactwa i wszystkich jej uroków. W piękny i mądry sposób uczy, jak wykorzystywać każdą chwilę i nie marnować okazji, którą podsuwa nam los oraz uświadamia, że nie warto iść przez życie w pojedynkę, bowiem nie ma nic wspanialszego niż otworzyć się na drugiego człowieka. Wierzcie lub nie, tej książki się nie czyta- ją się chłonie całą sobą. Gorąco polecam!

''Pamiętaj kochanie, jeśli życie podsuwa ci cytrynę, zawsze poproś o cukier''.