Pierwsza na liście
Magdalena Witkiewicz
Wydawnictwo: Filia
Data premiery: 14 stycznia 2015
Ilość stron: 346
Ocena:5/6
Już niebawem na półki polskich księgarń trafi ''Pierwsza na liście'', kolejna powieść Magdaleny Witkiewicz, bestselerowej autorki tzw. literatury kobiecej. Do czego nawiązuje tytuł tej pozycji i co oznacza? Odpowiedź na to pytanie za chwilę, najpierw krótki zarys fabuły .
Ina jest dziennikarką tropiącą sensacje i afery w życiu polityków, celebrytów, znanych osobistości. Żyje wygodnie i bez zobowiązań, nie potrzebuje nikogo, ani niczego. Pewnego dnia w jej mieszkaniu pojawia się Karola, nastoletnia dziewczyna z Gdańska i obwieszcza zaskoczonej Inie, że jest pierwsza na liście. O co w tym wszystkim chodzi? Czy to jakieś zwyczajne nieporozumienie? A może to przeszłość puka do drzwi teraźniejszości?
Magdalena Witkiewicz to jedna z najpopularniejszych polskich autorek literatury kobiecej. Studiowała zarządzanie, bankowość, ukończyła studia MBA. Jest mamą dwójki dzieci. Dla pisania zrezygnowała z biznesowej kariery. Zadebiutowała kilka lat temu powieścią ''Milaczek'', następnie ukazały się ''Panny roztropne'', ''Opowieść niewiernej'', ''Lilka i spółka'', ''Ballada o ciotce Matyldzie'', ''Szkoła żon'', ''Pensjonat marzeń'', ''Zamek z piasku'' i ''Szczęście pachnące wanilią''. Wszystkie jej książki regularnie trafiają na listy bestsellerów i z każdym dniem zyskują coraz większą sympatię czytelniczek i czytelników.
Jestem pod wielkim wrażeniem ''Pierwszej na liście''. Już od pierwszych stron ujęła mnie czystym, dogłębnym życiowym realizmem. Mamy dwie kobiety (Ina i Patrycja), niegdyś najserdeczniejsze przyjaciółki, które przez pewnego mężczyznę straciły ze sobą kontakt na niemal dwadzieścia lat. Jednak los pisze swoje własne scenariusze. W najmniej oczekiwanym momencie Patrycja musi stawić czoła chorobie nowotworowej. Ma kilka tygodni, aby nauczyć ukochane córki, jak żyć. Ale zdeterminowana siedemnastoletnia Karola nie zamierza bezczynnie czekać na śmierć mamy. Bierze sprawy w swoje ręce i wyrusza w podróż, która zmienia oblicze rzeczywistości wielu osób.
Historia porusza wiele ważnych kwestii, przede wszystkim skupia się na białaczce i możliwościach jej leczenia. To nowotwór złośliwy białych tkanek krwi, powstających w szpiku kostnym. Dla wielu jedyną szansą na wyzdrowienie jest przeszczep komórek macierzystych od niespokrewnionego dawcy. Jego znalezienie, choć bardzo trudne, jest możliwe. Dlatego tak ważne jest, aby zgłosić się do polskiego rejestru dawców szpiku, bo dzięki temu można uratować komuś życie. Niestety, w Polsce wiele osób wycofuje się z mogącego uratować życie zabiegu z powodu strachu. Towarzyszą temu przesądy i nieuzasadniony lęk wynikający z niewiedzy. Wydaje nam się, że szpik kostny pobiera się z kręgosłupa, że ten zabieg jest bardzo bolesny i niebezpieczny, grozi niedowładem kończyn, zaś na ciele dawcy pozostają brzydkie i wielkie blizny, albo, że ktoś, kto raz odda szpik, musi go oddawać systematycznie do końca życia. To nie jest prawda!!! Nie ma się czego bać. Kiedyś pobierali krew, teraz wystarczy zrobić wymaz z ust, zapakować do małego woreczka i wysłać na adres fundacji. Na podstawie wymazu laboratorium określi cechy zgodności antygenowej, a jeśli okaże się, że kod genetyczny dawcy zgadza się z kodem genetycznym chorego, wtedy dojdzie do przeszczepu. Także sama procedura przetaczania szpiku przypomina typowe pobranie krwi. ''Krew dawcy jest pobierana z jednej żyły (żyła łokciowa), poza ustrojem mieszana jest z płynem przeciwkrzepliwym, a następnie izolowane są z niej komórki krwiotwórcze. Następnie krew pozbawiona tych komórek wraca do dawcy przez drugą żyłę. Aby jednak doszło do zabiegu separacji, dawca musi przez 5-6 dni przyjmować (w postaci zastrzyku podskórnego w ramię) lek zwiększający liczbę komórek krwiotwórczych krążących we krwi obwodowej''. Zainteresowanych odsyłam na adres fundacji Urszuli Jaworskiej (http://fundacjauj.pl/).
Wracając do fabuły-nie brak w niej także bardziej przyziemnych elementów jak problemy osobiste, uczuciowe oraz konflikty rodzinne i przyjacielskie. Mimo tej różnorodności, wszystko splata się ze sobą, tworząc względnie spójną całość. Narracja prowadzona z perspektywy kilku osób (potencjalnego dawcy oraz biorcy i jego bliskich), dzięki temu postrzegamy odmiennie kilka różnych sytuacji, które nieuchronnie przybliżają do punktu kulminacyjnego. Pani Magdalena pisze lekkim piórem, ciekawie, dbając o każdy szczegół. Posiada doskonałą intuicję, przenikliwość i nieprzeciętny zmysł obserwacji, potrafi prosto i zwyczajnie mówić o sprawach ważnych i bardzo trudnych. A co najważniejsze, nie epatuje nieszczęściem swoich bohaterów i nie gra przesadnie na emocjach czytelnika. Zamiast budować dramatyczny nastrój, wywołuje w Nas chęć zmagania się z przeszkodami każdego kolejnego dnia.
Jak dla mnie to jedna z lepszych powieści w dorobku Witkiewicz. Odcisnęła ona jakieś piętno na moim sercu. Opowiada nie tylko o chorobie i walce z nią, ale również o miłości, poświęceniu, ludzkiej dobroci, sile kobiecej przyjaźni, która po latach rodzi się na nowo, trudnych relacjach rodzinnych, wcale nie łatwiejszych związkach damsko-męskich, konfrontacji z przeszłością i zmaganiach z przeciwnościami losu. Mam nadzieję, że i Wy czym prędzej sięgniecie po tę lekturę, bo dzięki niej pragnie się być lepszym człowiekiem, kimś, kto bardziej kocha i lepiej służy bliźnim. Serdecznie polecam!
***
Pamiętajmy, dla nas to tylko kilkanaście zastrzyków, kilka godzin pod kroplówką, a dla kogoś potrzebującego-całe życie.