Stacja Jagodno. Zaplątana miłość.
Karolina Wilczyńska
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Ilość stron: 336
Data premiery: 2015-05-20
Ocena: 5/6
Żyjemy w ciągłym biegu, nie mamy na nic czasu. Podczas gdy niekiedy warto zatrzymać się na chwilę, by dostrzec innych ludzi i piękno w tym co nas otacza...
Tamara pracuje jako specjalistka od PR-U i otrzymuje zadanie zorganizowania kampanii wyborczej kandydatowi na wójta gminy Jagodno. W trakcie spotkania przedwyborczego sprawy przybierają niespodziewany obrót. Jeden z oponentów zarzuca jej, że zamiast promować politykę prospołeczną, powinna skupić się na swojej rodzinie, którą ewidentnie zaniedbuje. Mężczyzna ma na myśli pewną staruszkę nazwiskiem Marcisz, mieszkającą na końcu Borowej, pod lasem. Tamara nie zna nikogo takiego. Jest przekonana, że to czysta prowokacja, wierutne bzdury wyssane z palca. Mimo to kierowana ciekawością postanawia odwiedzić dom Marciszkowej.
''Nie miała pojęcia, skąd to wie, ale miała pewność, że trafiła. Szukała w najdalszych zakamarkach pamięci i nie znajdowała żadnych wspomnień, które potwierdzałyby, że mogła kiedykolwiek wcześniej tutaj być. A jednak czuła, że w jakiś dziwny sposób zna to miejsce''.
Czy obie kobiety są ze sobą w jakiś sposób spokrewnione? I jak się ułożą relacje Tamary z jej córką Marysią, która obecnie przechodzi okres buntu i negacji?
Karolina Wilczyńska to niezwykle interesująca osobowość. Prowadzi podwójne życie – w jednym jest prezesem własnej fundacji, trenerką, terapeutką i wykładowcą uniwersyteckim, w drugim – żoną, matką nastolatka i właścicielką jamnika z charakterem. Zadebiutowała w 2006 roku tytułem "Performens", następnie pojawiła się "Ta druga", "Anielski kokon" oraz ''Jeszcze raz, Nataszo''. Teraz mamy okazję poznać nowy cykl powieści Stacja Jagodno, na który składa się: "Zaplątana miłość", "Marzenia szyte na miarę", "Po nitce do szczęścia" i "Serce z bibuły".
Patrząc na cudną, klimatyczną okładkę książki, spodziewałam się ciekawej, optymistycznej historii i całe szczęście takową dostałam. Fabuła toczy się dwutorowo, naprzemiennie poznajemy losy Tamary oraz jej córki. Tamara jest trzydziestokilkuletnią rozwódką, sama wychowuje szesnastoletnią Marysię. Aby zapewnić jej dobry start w życiu posłała ją do najlepszego liceum, gdzie można zdawać międzynarodową maturę, która otworzy jej drzwi uczelni na całym świecie. Tymczasem sama ciężko pracuje od świtu do nocy, nie mając praktycznie żadnego życia towarzyskiego. Aż pewnego dnia na jej drodze pojawia się Dominik – dyrektor działu handlowego. Mężczyzna stopniowo zabiega o jej względy, lecz pojawia się mały problem: dorastająca nastolatka, która zaczyna sprawiać coraz więcej kłopotów wychowawczych. Czy nowy partner Tamary odnajdzie się w nietypowej dla niego sytuacji?
Z kolei Marysia upaja się udawaną dorosłością. Zamiast ciągle siedzieć z nosem w książkach, zaczyna z pasją poznawać nowy świat: malować się, nosić oryginalne ciuchy i brylować w różnych klubach z dopiero co poznanym chłopakiem. Jednak po pewnym czasie wszystko wymyka się spod kontroli i pewne sprawy posuwają się za daleko. Co z tego dalej wyniknie? Czy przyjdzie opamiętanie?
Pozostaje jeszcze jedna niezwykle istotna kwestia – tajemnicza staruszka zwana babcią Różą. Kim jest ta kobieta i czy coś ją łączy z Tamarą? Autorka stworzyła wyjątkową historię o trzech pokoleniach kobiet, które próbują odnaleźć się w dramatycznych okolicznościach, w jakich się znalazły. W piękny i mądry sposób uświadamia, że miłość rodzicielska, rodzinna i międzyludzka czasami pląta się jak włóczka. A jak się poplącze, to trzeba postępować z nią uważnie i delikatnie, by nie zerwać nitki. Dlatego, aby umocnić/odbudować więź z ukochaną osobą, potrzeba trochę czasu, cierpliwości i ochoty.
''…w życiu nie da się nic zrobić na siłę. Wszystko ma swój czas. I gdy ten nadejdzie, stanie się to, co się ma stać''.
Jestem bardzo zadowolona z lektury, dostarczyła mi wielu wrażeń. Karolina Wilczyńska wie jak oczarować czytelnika i wciągnąć go w opowiadaną przez siebie historię. Ma lekkie pióro, bardzo dobry warsztat i sugestywny styl. W wielu momentach z zapartym tchem śledziłam rozwój wydarzeń. Nic nie jest pozostawione same sobie, nic nie jest dziełem przypadku. Każdy wątek, każda postać, pojawia się w ściśle określonym celu. Przynajmniej takie są moje odczucia. Najbardziej podobało mi się w Borowej (gmina Jagodno), w urokliwej miejscowości w Górach Świętokrzyskich. To właśnie tu mieszka babcia Róża, która częstuje nas smakiem domowej konfitury z fiołków, dobrej na wszelkie smuteczki. Od razu polubiłam tę staruszkę, jest w niej bowiem jakieś wewnętrzne ciepło, mądrość życiowa i spokój. Próbowałam ustalić, czy łączą ją powiązania rodzinne z Tamarą. Niestety bezskutecznie. W tej części serii ten wątek owiany jest tajemnicą.
Wspomnę jeszcze o bohaterach. Są starannie dopracowani pod względem różnorodności wyglądu i charakteru. Jak każdy człowiek mają swoje wady, słabości, popełniają błędy. Szczególnie Tamara budzi niekłamaną sympatię. To bardzo dzielna kobieta. Stworzyła dla siebie i córki w miarę bezpieczny azyl. Acz w pewnym momencie zmęczona codziennym zmaganiem z pracą, szefem i domowymi obowiązkami, popada w bezsilność i zagubienie. Mimo to potrafi odbić się od dna i znaleźć wyjście z pozornie patowej sytuacji. Również Marysia w rzeczywistości jest dobrą nastolatką, która po prostu pogubiła się trochę w swoim życiu.Ale dzięki wsparciu wielu dobrych ludzi, ma szansę wyjść na prostą.
Mam nadzieję, że skusicie się i przeczytacie ''Stację Jagodno. Zaplątana miłość''. To ciepła powieść obyczajowa o pogoni za bezpieczeństwem, tęsknocie za miłością, rodzinnych więzach, skomplikowanych relacjach międzyludzkich, poszukiwaniu własnego szczęścia i próbie znalezienia swojego miejsca na ziemi. Błyskotliwie pokazuje, że …
''…nie da się nikogo uchronić od bólu i rozczarowań. Bo każdy ma swoją drogę, swoje kamienie, o które się potyka i swój cel, do którego prędzej czy później dojdzie''.
Szczerze i serdecznie polecam.
***
Wydawnictwo Czwarta Strona
