Nie ma nieba
Jolanta Kosowska
Wydawnictwo: Novae Res
Ilość stron: 288
Data premiery: 6 sierpnia
Ocena: 5/6
Patronat:
LITERACKI ŚWIAT CYRYSI
Lekarz to niewątpliwie piękny zawód. Jednak nie każdy ma siłę udźwignąć ten ciężar.
Maciek jest młodym, dobrodusznym i godnym zaufania lekarzem. Lecz pewnego dnia zupełnie niespodziewanie rezygnuje z pracy, zamieniając fartuch i stetoskop na biurko i komputer w biurze podróży. Skąd taka decyzja? Czy kryje się za tym coś więcej?
''Nie ma nieba'' to czwarta powieść w dorobku Jolanty Kosowskiej. Autorka ukończyła Wydział Lekarski wrocławskiej Akademii Medycznej i studia podyplomowe na Akademii Wychowania Fizycznego. Z zawodu jest lekarką, specjalistką w trzech dziedzinach medycyny. Od ośmiu lat mieszka i pracuje w Dreźnie. Jest związana z drezdeńską Polonią. Na co dzień przyjmuje pacjentów w poradni przyjaznej dla cudzoziemców. Swój czas dzieli pomiędzy pracę zawodową, podróże i pisanie powieści. Zadebiutowała powieścią obyczajową ''Niepamięć'', następnie ukazał się thriller ''Déjà vu'', a w 2014 roku ''Niemoralna gra''.
Znam praktycznie wszystkie książki pisarki i bardzo miło je wspominam. Dlatego bez wahania sięgnęłam po niniejszą pozycję. Czy warto było? Zdecydowanie tak. Fabuła prezentuje się dość zagadkowo. Mamy młodego mężczyznę, który nagle postanowił rozstać się z zawodem lekarza. Jakie pobudki nim kierowały? Nie spodziewałam się, że dostanę tak niezwykłą historię, która zmieni mój światopogląd na temat modelu relacji lekarz - pacjent - rodzina. Pani Kosowska pokazuje drugą stronę medalu pracy lekarza. Uświadamia, że w ten zawód wpisana jest śmierć i cierpienie, które towarzyszy medykom na co dzień. Dlatego powinni podchodzić z dystansem do każdego pacjenta, by chronić siebie przez zatraceniem. W przeciwnym razie nadmierna empatia, totalny brak asertywności oraz źle rozumiane poczucie odpowiedzialności może zrujnować ich życie.
''Przyjaźnię się z pacjentami! Każdą chorobę traktuję jak osobistego wroga. Każde pogorszenie jak własną, osobistą porażkę. Każdą śmierć pacjenta jak śmierć bliskiej osoby. Ten zawód niszczy, okalecza, rujnuje … Zabiera mi osobowość''.
Nigdy wcześniej nie patrzyłam na to w taki sposób. Oczekujemy od lekarzy, że będą o nas dbali, że będziemy mogli im zaufać, że uzyskamy zrozumienie i wsparcie w obliczu choroby. I to jest normalna reakcja. Ale jednocześnie powinniśmy pamiętać, aby nie przekraczać tej "dozwolonej" granicy, nie odbiegać zbytnio poza płaszczyznę zawodową. Ponieważ lekarz to też człowiek, który myśli, czuje i na swój sposób przeżywa nasz dramat. Zatem każda bliższa więź emocjonalna tylko pogłębia jego wewnętrzne rozdarcie.
Obok wątku medycznego jednocześnie pojawia się drugi wątek związany z Małgorzatą, byłą dziewczyną Maćka, z którą rozstał się przed paru laty.
''Nasze ścieżki życia z mojej winy przestały biec razem, a zaczęły biec równolegle. Nawet nie spostrzegłem, co się dzieje. Skupiony na sobie i własnych zawodowych problemach przegrałem wszystko''.
Książka napisana jest bogatym, nowoczesnym, bardzo plastycznym językiem. Opisy w dużej mierze przeważają nad dialogami, lecz nie wpływa to w żaden sposób na budowany poziom napięcia. Akcja toczy się niespiesznie, dzięki temu można na spokojnie delektować się treścią. Postacie nakreślone zostały wyraziście, mają różne osobowości i różne charaktery. Z kolei zakończenie jest ładnie zamknięte, bez zbędnego przesładzania.
Podsumowując. Przejmująca opowieść inna niż wszystkie. Opowiada o niecodziennych relacjach na linii lekarz - pacjent, nadmiernym poczuciu odpowiedzialności za innych, zgubnych skutkach przesadnej empatii, a także o miłości jak z dramatu Szekspira. Uderza w samo sedno uczuć, porusza serca, skłania do refleksji i nie daje o sobie zapomnieć. Polecam – naprawdę warto.
***
Wydawnictwo Novae Res
