Wyjątkowy dzień
Anne-Dauphine Julliand
Wydawnictwo: Święty Wojciech
Liczba stron: 228
Ocena: brak
''Wiara nie chroni przed cierpieniem. Nie stanowi cudownego remedium na ból serca i ciała. Nie uwalnia od udręki. Ale chroni przed wielkim niebezpieczeństwem: utratą nadziei i rozpaczą''. To właśnie wiara w Boga pomogła Anne-Dauphine Julliand przetrwać najtrudniejsze chwile w jej życiu.
Anne-Dauphine jest dziennikarką, mieszka w Paryżu. Jakiś czas temu napisała ''Ślady małych stóp na piasku'', w której przedstawiła historię swojej dwuletniej córki Thais, cierpiącej na rzadką chorobę genetyczną. Książka odniosła ogromny sukces: we Francji zdobyła nagrodę Paroles de patients (2011) i nagrodę Pelerin du témoignage (2011). W Polsce została wyróżniona nagrodą Feniks w kategorii literackiej (2013). Tym razem autorka pokusiła się o napisanie kontynuacji, aby pokazać, jak wygląda jej życie po śmierci dziewczynki.
Początkowo nic nie zapowiadało tragedii. Anne-Dauphine miała ciekawą pracę, kochającego męża, mieszkanie i wspaniałe dzieci. Ale wystarczyła jedna chwila, jedno słowo, by całe jej życie legło w gruzach. 29 lutego, w dniu drugich urodzin Thais w gabinecie lekarskim na oddziale neuropediatrii lekarz oznajmia zaskoczonym rodzicom, że ich córeczka choruje na leukodystrofię metachromatyczną, czyli tzw. nieuleczalną chorobę zwyrodnieniową układu nerwowego, która najpierw atakuje układ ruchu, a potem poszczególne funkcje życiowe. Thais przeżyła trzy lata i dziewięć miesięcy. Miała krótkie, lecz piękne życie.
Dziś, Anne-Dauphine i jej mąż, choć zostali naznaczeni ogromnym cierpieniem, celebrują każdy dzień, i robią wszystko, aby pozostałe dzieci były szczęśliwe i spełnione. Aczkolwiek nie zapominają nigdy o Tharis. Szczególnie w dniu urodzin dziewczynki cała rodzina wspomnieniami budzi ją do życia. Wspólnie przygotowują tort i zapalają świeczkę. Nie po to, by uczcić jej (ósme już) urodziny, których nigdy nie będzie miała, ale po to, by uczcić jej życie, które kochała…
Na samą myśl o tej sytuacji serce mi pęka z bólu. Nie wiem, czy potrafiłabym z uśmiechem na ustach cieszyć się z urodzin nieżyjącego dziecka. To dla mnie arcytrudne. Dlatego podziwiam autorkę, że umie z niezłomną siłą i optymizmem czerpać radość z życia, żyć dla innych. Na dodatek jej druga córka, sześcioletnia Azylis również nie jest wolna od straszliwego brzemienia choroby. Została jednak poddana przeszczepowi szpiku, by przedłużyć jej kruchą egzystencję. Niestety nie wiadomo, czy choroba będzie rozwijać się powoli i nieubłaganie, czy może powoli się ustabilizuje. Mimo to postawa rodziny jest godna pochwały i naśladowania. Wszyscy całym sercem wspierają swoją małą ''księżniczkę'' i kochają miłością bezwarunkową.
To przejmujące świadectwo o miłości (rodzicielskiej, dziecięcej, przyjacielskiej, małżeńskiej), mocy w dźwiganiu ciężaru trudnej codzienności, chwilach zwątpienia, odwadze, sile i ciągłej walce o to, co jest w życiu najważniejsze. W mądry sposób uświadamia, że jeśli kochasz prawdziwie, będziesz w stanie znieść cały ból tego świata. Ponadto, uczy pogody ducha i pozwala odkryć na nowo właściwą hierarchię wartości. Krótko mówiąc-serdecznie polecam.
***
Wydawnictwo Święty Wojciech.
